"Ostatnie dzieciaki na Ziemi" - wciągająca opowieść z nutką grozy;)

"Noc żywych trupów" dla najmłodszych może nie wydawać się najszczęśliwszym pomysłem, jednak seria autorstwa Maxa Brailera jest już kultowa, zyskała sympatię młodych odbiorców, ale też rodziców, recenzentów. Powstające kolejne tomy zapewniają twórcom (bo i ilustrator, Douglas Holgate, ma niemały udział w stworzeniu wizerunku cyklu) popularność, a fanom kolejne emocjonujące przeżycia. Potencjał opowieści docenili filmowcy. Studio Atomic Cartoons wzięło tę historię na warsztat, serial oglądać mogą i polscy widzowie. Może jeszcze nie obrósł tak w gadżety jak inne popkulturowe produkcje, ale niewątpliwie to tylko kwestia czasu.

Jacka Sullivana, trzynastoletniego narratora "Ostatnich dzieciaków na Ziemi" poznajemy czterdziestego drugiego dnia po Apokalipsie Potworów. I może się nam wydawać, że to ostatnie chwile bohatera, bo właśnie stacza on nierówną walkę z gigantyczną bestią pragnącą uczynić z niego przekąskę... Na szczęście i ze śmiertelnego pojedynku można wyjść obronną ręką, co w przypadku licencjonowanego zabójcy potworów chyba nie będzie nas dziwić. Tak, Jack ma taki certyfikat;), a choć to samozwańczy tytuł, na razie niepoparty żadnym namacalnym dowodem, to w mieście, gdzie łatwiej spotkać krwiożerczą bestię lub zombie niż zwykłego człowieka, nie zabraknie sposobności do wykazania się odwagą, siłą, pomysłowością.

A wracając do wspomnianych już zwykłych ludzi - jak widzicie na okładce, dzieciaków jest czworo, zatem choć spotkać druha niełatwo, to Jackowi uda się stworzyć drużynę-rodzinę pogromców bestii i zombiaków;) W męskim gronie jest i rodzynek płci pięknej - June, obiekt westchnień bohatera, "panna w opałach", która w marzeniach Jacka będzie mu dozgonnie wdzięczna za uratowanie jej. Nie wszystko przebiega zgodnie z tym planem, ale finalnie - zrealizowanie tego zadania można sobie "odhaczyć". Co to znaczy? Życie po Apokalipsie Potworów, według zasad ustalanych przez nastoletnich bohaterów, ale też bez wsparcia, w ciągłym zagrożeniu jest stresujące i frustrujące. Sposobem na przetrwanie jest traktowanie rzeczywistości jako gry, wymyślanie zadań na wzór tych z komputerowych strzelanek. Doza humoru obecna w tych wyzwaniach umniejsza nieco grozę tej dramatycznej sytuacji.

Pierwszy tom pochłoniecie migiem - to pewne;) Mnóstwo tu dziania się, dialogów, dowcip i zwroty akcji wciągają, do tego to książka mająca popularną ostatnio formę - łączy powieść z komiksem, zatem część wydarzeń przedstawiona jest na rysunkach, a dialogi - w komiksowych dymkach. Są i duże, dwustronicowe ilustracje, no i oczywiście - nie ma nudy! Przyznam, że historia jest tak emocjonująca, że się czytelnik nawet nie ma czasu zastanowić, co jest przyczyną owej Apokalipsy. Dopiero gdy zaczęłyśmy lekturę drugiego tomu, pojawiło się to pytanie. I wnet miałyśmy poznać na nie odpowiedź...

Drugi tom jest zdecydowanie mroczniejszy, zdarzenia bardziej przerażające, wręcz chwilami możemy mieć obawy o przyszłość bohaterów... Gdyby nie fakt, iż powstały już trzy kolejne tomy (piąty jeszcze nie został wydany w języku polskim), można by pomyśleć, że pora rozstać się z dzielnymi pogromcami przerażających bestii. Nieoczekiwanie okazuje się, że świat potworów nie jest tak jednoznacznie wrogi, młodzi bohaterowie przekonują się, że czasem pozory mylą, uczą się, że ten, komu udzielą pomocy, może odwdzięczyć się w kryzysowej dla nich sytuacji. Jest zdecydowanie mniej zabawnie (zatem raczej nie liczcie na obiecywane przez polecającego lekturę Szymona Radzimierskiego "prześmieszne" sceny), ale opowieść naprawdę wciąga, emocje udzielają się, a przygody bohaterów na długo pozostają w pamięci.

Drobnym zgrzytem są pewne niezbyt trafnie użyte związki frazeologiczne, nieco przeszkadzać może w lekturze fakt, iż komiksowe wstawki trochę się rozmijają z akcją, co młodszym czytelnikom pewnie nieco utrudni odbiór tej historii. To "niedomagania" drugiego tomu, zatem pierwszy polecamy bez wahania, drugi - z tymi małymi uwagami.